Прошка од Земјата

 

 

 

Стоеше потпрена на младата бреза што израснала тука во овој простор каде покајнички крикови одекнуваа,сега кога се наожав со средината на мојата душа,ги гледав сите настани,ги слушав сите зборови како во вртлог се слуваат кон површината,тука бев дете,во вистинска смисла,со чист поглед кој гледа во синилото над себе,срната која пасеше спроти нас,плашливо се вртеше насекаде,беше премногу тажна,немаше ниедна солза да пушти на тревата,беа и се исушиле во црната шума каде што одела,не загради белата густа магла...зарем не...толку густа што каменот беше во овој помек,не ја познававав структирата на оваа магла,но исто онолклу колку што носеше во себе мир,толку во неа се криеше нешто премногу темно,можеби беше човек,или во себе ги криеше сите човеки патила...

 

-јас ќе го сонувам мојот сон....ќе ги намирисам моите ноќи со аромата на нерасцветани ружи...ќе ја распостелам мојата плава коса врз неизгужваните свилени чаршави,и само со врвовите на косата ќе ја допирам перницата.....ќе оставам еден крај празен,или за соништа празни или за уште едни очи кои ќе сакаат да гледаат нови утра.....

 

Ги кажа овие зборови и седна,со невиден спокој во себе,небеше рамнодушна....но брзите отчукувањата на срцето ја одаваа,белите цветови кои во погледот нејзин цветаа зборуваа дека пролета е на прагот.

 

-знам дека постоиш и тука,и во облаците,и во времето,до вчера твоите перници ги полнев со надежи.....сега е можеби цасот кога кога самиот ќе прегорам,или ќе се воздигнам....кога ќе станам лита сенка која во мракот црно вино со пелин помешано ќе пие,или жедно во секој нареден миг ќе пиам од твоите усни...

 

Замолчив,легнав,во грч се претворив,со земјата се прегрнав,прстите ги закопав,ако треба корења нека бидат,а јас дрво кое ќе изникне на ова место,дишев и здивот нејзин го голтав,беше киселкас со малку мртовечка исполнетост,полека низ телото студенилото нејзино ми го пушти,мрачните патеки ги отвараше,ковчег на сеќавања исполнет ме стори,во срцето рането раната жива ја отвори...прколетница беше...знаеше каде треба да рие со демонски прсти...несакав да се сеќавам...но повторно ме стори волк кој по крдото свое каска,ранет на десната плешка,оставаќи позади себе крвава трага....моето око стана огледало на сеќавањата....

 

-земјо...ревев...и проклетнице,и блуднице,и хранилка вечна...исконска мајка на животот,за прошка те молам,пепелта твоја што ја фрли да ја земеш,мирисот на мемла да го повлечеш...патував по твоите патеки,дишев од твојата прашина..ги затворам очите..а ти со милоста твоја,затвориги за навек,или нови извори дајми каде солзи радосници ќе има.....

За миг минатотот стана сурова сегашност,и повторно и повторно,хаосот на мисли воскресна,во просторот протече реката на настани...некои кои смеата им беше главен атрибут ме направија непобедлив,сознанието дека љубовта е тука до мене,носеше спокој кој и сега го посакувам,но кога тој спокој на суров начин ќе беше спржен од злото кое чекореше на две нозе во ликот на стара мајка,како пеколен оган се распостилаше,прво беше молк од појавата,потоа на неколку ликови се лепеше притаен страв,во тие мигови само пркоста беше таа која се спротиставуваше,пркоста беше најгласниот гласник на разумот кој трубеше со трубата на сите страни...

 

-за сопствениот грев секогаш другите се виновни....низ заби процеди црнејцата што ја прегнував.

 

-мојата кучешка смрт,ниеден светец неможе да ја одложи,веќе вторпат умирам,знаеќи дека времето како река ,истекува,и каењето по миговите изминати.

-исполнет си со љубов,која спие во тебе...процеди низ процепот кој зјаеше пред моите очи...кажија твојата последна молитва кон твојот мртов копнеж и затворија вратата на сеќавањата...

 

За последен пат плачам

Без твојата прегратка и тивкиот шепот

Во миговите кога не чекорев по плочникот празен

Ослушнував кон небото со грч во срцето

 

Една мала вечност ми требаше да се уверам

Моите височини сега се мое дно

Имаше љубов само кон себе

Попусто гледав во огледалото да го видам твојот лик

 

Мојот творечки занес

Ја разбива сега монотонијата на тивкото умирање

Доцна е,рака да ти пуштам

Вода студена ќе плиснеш врз огнот што тлее

 

Испарува душата од коските суви

Се крева полека кон скалилата без крај

 

Се стана одеднаш далечина,моите зборови сега беа ехо кое правеше заштитен обрач околу мене.

 

-ако Амор види дека погрешил,и ја извади стрелата од едната страна на срцето,тогаш другата страна обилно крвари и се исполнува со омраза и уништување...прошепотија тие усни кои чекаа под брезата...

 

-поради животот,одрекнисе од животот досегашен...зареви земјата и со грутка голема ми ја исполни устата,вкусот повеќе да го почустувавам...трајно е само на што има облик и име....твојата досегашна форма беше само илузија што те формираше...а ТИ,ти си еден мал унервезиум во кој се собрани многу ѕвезди,многу метеори,неколку месечини и едно ГОЛЕМО Сонце,но ТИ,ти беше осамен што не се припремаше кон Млечниот пат,таа волшебна и светлечка нишка што ја врзува Бесконечноста...

 

Реката на сеќавањата повторно пред мене брегот со влажен песок го донесоа,земјата повторно низ забите кои тогаш заличија на грамади големи процеди....

 

-напишиго твоето проштално писмо и ќе ти простам,во себе ќе ги ги закопам сите твои чемери и сцрнината ќе ја голтнам во моите тајни понори....

 

-Кога некој сака искрено,силно од длабочините на своето срце,тоа знаеш се вика Љубов....ЉУБЕВ...онака човечки,исто како што и тебе те сакав Земјо во некои моменти да бидеш моја вечна друшка...Болеше,а сега боли,кога зборот кој меч крвав беше ми се забоди во срцето мое....кога смислуваше разни лажни зборови,кога само ладен тивок шепот го изговори зборот ...Незнам дали сеуште те САКАМ....те прашав низ првите солзи...ДАЛИ некој воопшто ти пишувал ПЕСНИ и те воздигнувал повеќе од БОЖИЦА...останав без одговор,и тогаш,и сега...повторно мочеше,позади молкот твој се криеше...Сега сакам само да бидам СРЕЌЕН,и со мојата СРЕЌА,повторно да те направам и тебе СРЕЌНА...потрудисе да бидеш СРЕЌНА,исто онолку колку што се трудам и јас...секој Човек има ТРИ шанси во животот,ова е твојата ТРЕТА,побараја под некоја стреа каде капките од дождот капат со призвук на милозвучна мелодија,побараја со искрено срце,светот не е исполнет со толку многу срца кои треба да крварат,ликот твој што го резбарев со моите емоции,тука во оваа соба од сеќавања го оставам,мирисот на твојата коса,на ветерот ќе му ја подарам,вкусот на твоите сочни усни крај Дабот стогодишен ќе бидат,самотијата позади провалијава ќе ја фрлам,нема да се завртам да го видам падот нејин,немам маска на себе додека го кажува ова....ти ПРОСТУВАМ со сеќавањата на нашиот прв срамежлив БАКНЕЖ кога и небото малку ни ЉУБОМОРЕШЕ.....

 

Ангелот до мене внимателнои го слушаше отчукувањето на моето срце,ноздрите се раширија до степен на прскање од мирисот на зелената трева,мирисаше со невина арома на утринска роса.Ветеро никогаш вака досега не ја ежавел мојата кожа,досега знаев само за студените морници,овие некоја топлина носеа во себе.

 

-времето и местото не се важни за сништата,важно е срцето каде ќе се сместат....ја доби прошката од ЗЕМЈАТА...стани,и ЗАЧЕКОРИ понатаму...денес ќе ти подарам сто солзи низ бакнежи мои....