крајот на една темнина

 

Брзите чекори на минувачи одекнуваа насекаде,со брзањето сакаа што побргу да избегаат од нервозната игра на ладниот ветар,а тој им се завлекуваше и под слабо врзаните јакни,под бледите палта,и таму правеше некои интересни фугури со морниците кои го поздравуваа својот пријател,дали стиденилото на рацете му кажа на ветерот дека бесцелно е да се позaнимава со мене,или тромоста на чекорите не му беа интересни па вешто ме заобиколуваше,незнам но веќе секојдневно ги гледав излитените фасади на старите куќи,некогаш пробував макар со поглед да го вратам нивниот стар блескав сјај, не успевав,толку беа избледени,што бојата скоро и да не се познаваше,па можеби затоа окото не можеше да ја одреди колоритноста што била нанесена којзнае кога.

Беше пладне,кафеаната повеќе беше празна отколку полна,и неа ја одминала веќе славата,само некои кои живееја со спомените за некогашните лумперајки навраќаа,повеќе од навика,ќе седнеа на масите и ритуално ќе ја кренеа раката во воздухот,кажуваќи со тоа дека е време да се регистрира нивното присуство,келнерот Миливој,мрзоловно ќе се довлечкаше до масата,со чекор на претепан пес,и незаинтересирано ќе забележеше што бараат од него,така и денес,само седнав без да го повикам,кога виде дека и после пет минути не ми е потребна неговата услуга,со последни сили се довлечка,небеше скржав на зборови,но во последно време се вообрази дека неговото повелете е бесценето,па само како кип антички ќе се здрвеше на главата од гостинот и чекаше што ќе побараат од него.

-Донеси исто како вчера.....

Без наклон се врати,кажуваќи со гримасата дека не е задоволен од порачката,но за кратко време црната течност која наликуваше на кафе се најде на масата.

-Миливој...

-кажи.....скоро нечујно ги изговори зборовите..

-старецон во аголот што седи,кој е....

-уфффффф...испушти добар дел од градните резерви....подалеку од него....

-зошто,заразен ли е,или е опасен.....

-не,нее ни заразен,ни опасен...малку направи пауза...никој незнае ни кој е ни од каде е,се појави пред извесно време,но некои кажуваат дека бил кобник.

-вака кога го гледам не ми лични на кобник,ни пак на скитник,повеќе наликува на скршен човек...

-незнам дали е скршен или сомелен,мене лично не ми се допаѓа...зборувавме тивко,старецот ја крена главата од масата,како да знаеше дека разговараме за него,го фокусира погледот кон нас,и со тој ладен поглед не предупреди....знам дека сум предмет на вашите интересирања...

Небеше којзнае кое задоволство да се пие таа блуткава напитка,но кога се троши бесцелното време,тогаш сеедно е дали ќе се пие вода со мирис на кафе или ќе се гледа незаинтересирано во минувачите.некои со своите мисли додека одеа ги граде своите светови,блескави и исполнети со многу радост,во тие светови се наоѓаа сите нивни и вистински и посакувани радосни мигови со своите сакани,некои пак со тешка мака се делеа од своите црнила и,ги фрлаа насекаде и заминуваа без да видат каде паѓаат,не го регистрирав присуството на непознатиот во овој простор каде воздухот имаше вкус на фрлено и полускапано јаболко.цигарата веќе самата од себе се изгаси,немаше ни грам задоволство во неа,кога сенката која ја преслика скржавото сонце на еден дел од маста кажа ..јас сум тука..ја клренав главата незаинтересирано..

-повторно си играш со злото...со својот студен но сигурен глас ми се обрати....

Ја кренав главата,сега можев добро да го видам,и небеше старец,само длабоките животни бразди кои беа напишани на неговото чело,го правеа старец,испиеното лице само ја зголемуваше таа афтентичност,но погледот,погледот беше тој кој сеуште имаше живот,и тоа многу,живот исполнет со пркост и немир,живот исполнет со непокор кој зборуваше за сите изминати патеки...

-се познаваме ли...сакав да го отстранам од мене со својата незаинтересираност...

-се сеќаваш ли на овој прстен...пред мене го остави златниот круг кој некогаш стоел на нечија рака...

-не,и не ме интересирааат веќе туѓите работи...

-погледниго добро,и речи дека е туѓ....

Погледот го фокусирав во прстенот но ниедна мисла не одлета во минатот,мисла која на било кој начин ќе ми кажеше дека сепак имам нешто заедничко со тој прстен.

-да те потсетам,ова е прстенот,за кој ТИ....тоа ти го кажа со преголема сериозност...ти мислеше дека е загубен...

Незнам дали сеќавањата беа толку бледи,или несакав да се се сеќавам повеќе на нешто што веќе правта го прекрила,но сепак,некои мали фрагменти од разговорот долетаа пред моите очи...незнам како го изгубив прстенот..со мала доза на нервоза беа кажани овие зборови...

-сега знаеш за кој прстен ти зборувам...

-Да знам но сега навистина несакам да знам...

-тоа е добро што несакаш,но сепак пробуваш да се вратиш во мракот....зарем не ја научи лекцијата пред само еден месец,знаеш добро што ти се случи....

Молчев и сега навистина го погледнав добро во очите,студенилото кое избиваше од тие очи ме натераа да го почуствувам просторот претесен,ми беше потребно место каде ќе земам голема количина на воздух,овие очи сум ги видел и другпат,тогаш,....зарем повторно овие сеќавања ќе ме гонат сеуште,сум ги видел на друг лик...

Се доближи до мене,како да ја контролираше одбојноста,беше завртен со половина лик кон мене,пред да исчезни од пред мојот поглед ги кажа своите зборови и замина.

-никогаш не беше предодреден за темнината,секогаш кога пробував да го заробам целосно твоето срце,некоја сила помоќна од мене ме одвраќаше,сега и јас знам дека твојата патека е премногу светла,оди и земиго тоа што требало да го земеш многу порано.....ТИ....ти си мојот неуспех.....ја отвори својата рака,во дланката имаше едно мало црно топче од кое за само дел од секундата изби таква силна реа,што некои минувачи со погледот пробаа да го одредат изворот на таа реа........ова е сметката која треба да ја доставам до нарачателот кој долги години ...малку се насмевна со иронија...кутрата таа бедничка,мислеше дека е мојот господар и бараше слепо да ги исполнувам сите нејзини наредби и желби сега ќе свати дека беше само мој покорен роб,не се грижи,низ воздухот за само петнаесетина дена ќе ја слушниш веста за цената која е платена,повеќе нема да биде се како што било,кога ќе го нема столбот кој сите мислеле дека бил главна потпора ,тие околу само немо ќе бараат спас,сега навистина оди.......со брзи чекори се изгуби низ минувачите,беше побрз од сите кои брзаа.....