Останаа ветриштата врзани во времето
Со урлик од кој треперат и миговите ја бараат пустината
Некаде низ нив се испреплете проклетијата
Таа сурова болка која го топи месото
Коските ги претвара во ситен прав
Крај новата зора,се одрекува од темнината
Степскиот волк,вечниот скитник
Неговата сенка таласите на минатото ја искинаа
Телото светлосни мечеви го бодеа
Викаше,без глас се прпелкаше
Кинете
Ѕверови
Поголеми ѕверови од мене
Ова се деновите на големата гозба
Пир наречетего
И утре денот ваш ист ќе биде.
No comments:
Post a Comment