Дилема

Дилема

Преморен скитник сум во бледиве сеќавања,сите ми наликуваат на нашите соништа,внимателно се движам по самите рабови,и пробувам повторно па макар на миг еден поглед да фрлам во нив,но оштрицата на твојот нож секогаш се подава,и повторно онаа оштра болка се отвара во моето срце.....и покрај сета болка,се залажував себеси,ако ти го изговорам името,ќе се залечи некој дел од мене,и повторно и повторно се подава оштрицата на ножот,....само еден сон е кој можам да го видамтвојот лик,некои го викаат кошмар,само во тој кошмар те гледам како се смееш додека потекува првиот поток на крвта,и тогаш кога беше стварност,молитвено гледав во твоите очи надеваќи се дека ќе ја видам во некој агол милоста,но ете сум се излажал,како и многупати пред тоа..зарем не....те гледав со ширум отворени очи,отвораќи ја раната која зјаеше пред тебе во мојата душа...а ти...ти со секој мртов дамар беше се посилна и позадоволна,на секој мој траорен чекор по белиот тепих победоносни ги собираше паднатите солзи,и небаре се трофеи од Олимписките игри,ги креваше високо над тебе,покажуваќи им ги на сите....незнам дали се научи некогаш вистински да плачеш,но ако некогаш ти потечат солзи,не ги троши за мене,земјата лакомо ќе ги испие,а мојата хумка повторно ќе биде сува,навистина,една твоја солза врз црнејцата ќе биде претешка за мене,потешка и од сите наредени камења...со солзата не ми ја праќај дилемата,дали е вистинска или лажна...