Ветерот бара сопатник
Со предвечерна песна
Додека шепотам некоја исповед
Згрчен во нервозна болка
Сурова и смртоносна
Тука сум со своите гревови сторени
Повеќе несторени
Црноутробие ли некаде се превртува
Додека газам како смрт
Натоварен со студ и проклетија
Огниште ми згаснаа
Со рев пцалам јас и гавраните
Пород од гради откорнаа
Суви брчки на чело ставија
Кога пизма сторија
Камен срце имаш рекоа
Не треба да умреш
Тебе ни гробот не ќе те земе
Бледа светлост запали
И по светот скитај како скитник.
Непозната тага ме отру вчас тој
Смрзната земја ме зароби
По беспатје ме пушти
Моите ноќи се сега лилави
Со јад ги обесувам во руменилото
На глогов колец висат
Имам волчја насмевка
Завивавам во мракот како мрак
Името ново ми е Бес
Вкатници отров чувам
Сега сум сам
Без моите спомени и желби
Вдланка ревот го носам
Дар нечиј ќе биде
Бојата на класјата врз коси ќе се разлее
Плашлива молчелива
Покорна пред зборот неизречен етеја
Поразјадена и приклештена до сенката ќе биде
Сенката е гровот од минатото,го знае тоа и сега
Окото на месечината матна надеж спружува
И сега се лизга по матните зидови како авет
Осаменоста ја плаши
И се снове и во непцата испукани
Ја демни прозирноста на мигот празен
Гола и жедна нива ќе стане
Заборавен печат на една љубов.
No comments:
Post a Comment