молк

молк

Со најтемното и најтешко перо на судбината ги пишувам зборовите насекаде,најмногу  на земјата,слушам,со некој таен шепот зборува-гладна сум за твоите зборови,ќе ја имаш вечноста со мене,пишувајму уште малку на небото,тоа хартијата ја потроши,последните страници ги пишуваш...проклетнице и кобничке,со некој рик извикнувам...зарем солзите не те натопија та што жедна си...а таа здиве подиве...гладна сум гладна сум,не жедна...ајде земи миг одмор,стаиго го увото на мене,ајде,ајде ќе го слушнеш роморот на коњаникот кој ти доаѓа,ајде неплашисе...проклетнице,повторно извикнувам...оглувев од болка...оглувев во молков мој,не слушам ни шум ни шепот.....притаено со помош на ветрето прашината ја лепи на мене,нова тежина става,нов јад прави....проклетница,се смее грозничаво....навикнисе на мирисот,видија формата нова,прашина ситна со која ветерот ќе танцува,со која ноздри ќе затнува,со која поглед ќе затвара.......пишувај,пишувај,небројам никогаш ноќи,не ги редам во низи....пишувај судбината мастилото го затвори,хартијата се троши.........молк,молк,само молкот останува....молк...молкот болкава во градиве ја прави уште поголема...додека со поглед небото молбено го гледам,темните облаци го затвораат и последното парче синило....